سلام برادر.ازتذکرت واقعاممنون.مطلبي که ميگي کاملا درسته امااگرهم بخواهيم افراطي از آن طرف بام بيفتيم؛پس مثلا من دانشجوچون هنوز در حوزه هاي فرهنگي،سياسي و...سواد کافي ندارم پس نبايد موضع و تحليل داشته باشم که اين دقيقا خلاف فرمايش آقاست که فرمودن تحليل داشته باشيد هرچند غلط.آقاکه به دانشجوها گفتن درمسائل جهاني موضع وتحليل داشته باشد؛مگر نميدانستنداطلاعات دانشجوهاکم هست؟! بازهم ميگم اصل نقدت کاملا وارد هست.ورود به هر حوزه اي آن هم وقتي نظرخودمان را نظراسلام بدانيم وبس و نظريات خيلي از بزرگان را به راحتي بدون استدلال رد کنيم کاملا غلط هست.

سلام برادر؛اينکه يه مدتي کمترحرف بزنيم و بيشتر بخونيم کاملاقبول دارم.امااينکه تا تمام اون چيزهايي که گفتي رونخونده باشيم حرفي هم نزنيم رو طبق فرمايشات امام و آقا قبول ندارم.الان نسبت به علم و شرايطي که داري به همان اندازه تکليف اجتماعي و حرف زدن داري.ولي اينکه توي همه چي خودمون رو صاحب نظربدونيم ونظر بديم طبيعتاديوانگي هست.

سلام.امروزهم قرآن و البته حتي عدالت را عده اي به روي نيزه گرفته اند.ترسم آن است که بابهانه دست از مبارزه بکشيم.

احسنت. اما اين سخنان را هم بخوانيم."اولا که احتمال تاثير در جامعه اسلامي هميشه هست و جامعه اسلامي غير از ديگر جوامع است که حرف در گوش مسئولين آن نمي رود، پس نمي توان خيال خودمان را با توجيه اينکه کار ما تاثيري ندارد، مطالبه و عدالتخواهي را کنار گذاشت. " بعضي گفته اند که بايد احتمال تأثير وجود داشته باشد. من مي گويم احتمال تأثير همه جا قطعي است؛ مگر در نزد حکومتهاي قلدر ، قدرتمندها و سلاطين." بيانات مقام معظم رهبري 22/2/77" و همچنين اين ها را کتاب تحريراولوسيله امام روح الله "اگر بداند كه نهى از منكرش فعلا هيچ اثرى ندارد ولكن درآينده اثر مى گذارد واجب است نهى از منكر را انجام دهد، و همچنين واجب است مرتكب را نهى كند از نوشيدن شراب در صورتى كه بداند نهيش نسبت به طرف مخصوص اثر ندارد اما نسبت به اصل شرب خمر به طور كلى يا فى الجمله اثر بعدى دارد.اگر بداند كه امر به معروفش و يا نهى از منكرش نسبت به طرفي كه معروف را ترك كرده و يا منكر را مرتكب شده هيچ اثرى ندارد ولى نسبت به شخص ديگرى كه او نيز انجام داده اثر مى گذارد به شرطى كه خطاب را متوجه شخص او نكند بلكه متوجه مرتكب اول كند واجب است به منظور تاءثير در ديگرى شخص مرتكب و يا تارك معروف اول را نهى از منكر ويا امر به معروف كند.اگر بداند كه فلان شخص تصميم گرفته فلان گناه را مرتكب شود و احتمال دهد كه اگر او را نهى كند مؤ ثر واقع مي شود، واجب است نهى كند.اگر بداند و يا احتمال دهد كه امر به معروفش و نهى از منكرش در كمتر شدن معصيت اثر مى گذارد ولى آن را ريشه كن نمى سازد واجب است او را به معروف امر و منكر نهى كند، بلكه بعيد نيست در صورتى هم كه در تبديل گناهى بزرگتر به گناهى كوچكتر مؤ ثر باشد واجب باشد، بلكه مخصوصا در فرضى كه گناه بزرگتر از گناهانى باشد كه مولى سبحانه و تعالى راضى به انجام آن نيست بدون اشكال واجب است .اگر احتمال دهد كه نهى از منكرش اين اثر را دارد كه ارتكاب را تاءخير مى اندازد اگر احتمال دهد كه در صورت تعويق افتادن آن ديگر بعدها فاعل نمى تواند آنرا مرتكب شود، واجب است نهى از منكر بكند، واما اگر چنين احتمالى در بين نباشد احتياط درعمل به اين وظيفه است بلكه بعيد نيست و اين فرض نيز واجب باشد.اگر در سكوت علماء دين و رؤ ساء مذهب (اعلى الله كلمتهم) خوف آن باشد كه منكر معروف و يا معروف منكر شود واجب است بر آنان علم خود را اظهار كنند و سكوت براى آنان جائز نيست هرچند كه يقين داشته باشند كه انكارشان هيچ تاءثيرى در فاعل آن ندارد، در اينجانيز كه مسئله مورد اهتمام جدى شارع اقدس است ملاحظه ضرر و حرج نمى شود.*اگر سكوت علماء دين و روساى مذهب (اعلى الله كلمتهم) باعث آن شود كه ستمكاران در ارتكاب ساير محرمات و پديد آوردن بدعتها جرى شوند سكوت آنان حرام و انكارشان واجب است هرچند كه در جلوگيرى حرامى كه ظلمه مرتكب مى شوند اثر نداشته باشد.در پايان تشکر ميکنم از نکته خوبي که فرموديد.

سلام.بله برادر.امابايداحتياط کرد که به اين بهانه روحانيت ناب و انقلابي حامي مستضعفين که تعدادشان کم هم نيست را مورد خدشه قرار ندهيم.وهرکسي را با برچسب تحجر تخريب نکنيم.